Μεταανθρώπινες ενσωματώσεις στον χώρο Μεταανθρώπινες ενσωματώσεις στον χώρο Posthuman embodiments in space Διπλωματική Εργασία Diploma Work 2020-10-122020el Ζούμε στην γεωλογική εποχή, όπου η ανθρώπινη επίδραση στον πλανήτη διαταράσσει τα οικοσυστήματα , την γεωλογία και το κλίμα του, προκαλώντας μη αναστρέψιμες καταστροφές στους μηχανισμούς διατήρησης και την συστημική συνέχεια του. Στην εποχή αυτή, έχουν δοθεί πολλά διαφορετικά ονόματα, όπως Ανθρωπόκενος*, 4ή βιομηχανική επανάσταση ή 6η μαζική εξαφάνιση των ειδών τα οποία απαιτούν διαφορετικά είδη σκέψης και δράσης. Η τωρινή μας κατάσταση μας εξαναγκάζει να έρθουμε αντιμέτωποι με το δίλημμα της εξαφάνισης ή της αναγκαίας αλλαγής. Παράλληλα, βρίσκουμε τους εαυτούς μας ενδιάμεσα μιας άλλης αλλαγής σε σχέση με την ιδέα της ίδιας της ανθρωπότητας. Η κρίση που συνοδεύει την νεωτερική αφήγηση του ανθρώπινου όπως είχε συγκροτηθεί είναι εμφανέστερη από ποτέ. Η μετα-ανθρώπινη συνθήκη αναδύεται καλώντας σε ένα λιγότερο ανθρωποκεντρικό σχήμα σκέψης και ύπαρξης, που αποτελείται από ανθρώπινους και μη άλλους. Τα κυρίαρχα σενάρια που συνοδεύουν το μετα-ανθρώπινο και τον Ανθρωπόκαινο, περιστρέφονται είτε γύρω από τεχνοφοβικές εκδοχές μιας ‘’φύσης’’ που επανακατοικείται, είτε μελλοντικές εκδοχές τεχνολογικά διαμεσολαβημένων τρανσουμανιστών, που οδηγούν σε μια ολοκληρωτική πλανητική κατάρρευση, είτε αναβιώνουν το φαντασιακό του cyborg - βιτρουβιανού άνδρα ως το κέντρο του σύμπαντος. Οι νέες τεχνολογίες είναι αυτές που αφενός συνέβαλλαν στην αναγνώριση του σώματος ως μιας υλικότητας ενεργής και πολύπλοκης, μιας χίμαιρας διαφορετικών γενετικών υλικοτήτων και αφετέρου έχουν υπερβεί την (έμφυλη) βιολογία χωρίς ωστόσο να έχουν εναρμονιστεί πλήρως με τα προτάγματα της διαθεματικότητας και του νέου μετα-ανθρώπινου που αναδύεται. Οι τοξικολογικές και φαρμακολογικές πλευρές της σύγχρονης ενσωματότητας, αποκαλύπτουν μια σωματική υλικότητα που συνεχώς πολλαπλασιάζεται, πολτοποιείται, διατηρείται, χακάρεται, επανακατασκευάζεται και απορρίπτεται σε καθημερινή βάση, διαμεσολαβημένη τεχνολογικά και πολιτιστικά. Παρόλα αυτά, το ανθρώπινο σώμα συνεχίζει να συνιστά μια κατασκευή που δύναται βιολογικής και κοινωνικής απελευθέρωσης μέσω της τεχνολογικά τροποποιητικής αναβάθμισης του λαμβάνοντας υπόψιν τις ιστορικές, πολιτιστικές και κοινωνικές πολυπλοκότητες που συνοδεύουν μια τέτοια αλλαγή. Απο την κλίμακα του γονιδιώματος, στην κλίμακα του ανθρώπινου σώματος, ενός κτιρίου, μιας οικολογίας ή ολόκληρου του πλανήτη, η ανθρώπινη παρέμβαση και κατ’ επέκταση ο ανθρώπινος σχεδιασμός είναι πλέον εφικτός. Για χιλιετίες, ο άνθρωπος διαμορφώνει το περιβάλλον του, ενώ στο σήμερα καλούμαστε να λάβουμε σχεδιαστικά μέτρα σε πλανητικό επίπεδο ώστε να επιβιώσουμε. Μπορούν οι σύγχρονες προσεγγίσεις να απομακρυνθούν από την αφελή ηθικιστικά πράσινη αρχιτεκτονική προσεγγίζοντας την έννοια της οικολογίας; Τι θα συνέβαινε αν αντί για τον σχεδιασμό του περιβάλλοντος στρεφόμασταν στον σχεδιασμό του ίδιου του περισσότερο-από τον άνθρωπο σώματος σε σχέση με τον χώρο; Σε ποιο σώμα αναφέρεται το μετα-ανθρώπινο σώμα και ποιες προεκτάσεις λαμβάνει αυτό το σώμα χωρικά; H κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, απαιτεί την κατάρριψη των ψευδό - ουμανιστικών καθολικοτήτων, της δυτικής αποικιοκρατίας και του ανθρωποκεντρισμού έτσι ώστε νέα φαντασιακά τοπικής, σωματικής ή πλανητικής κλίμακας να αναδυθούν. Είναι επιτακτικό να επανατοποθετήσουμε την έννοια της ‘’φύσης΄’, του πολιτισμού και της υποκειμενικότητας, μέσω της τεχνολογίας και της βιολογίας, με ένα περισσότερο διαθεματικό και διατμηματικό τρόπο σκέψης. Είναι αναγκαίο να επαναπροσδιορίσουμε τις ανθρώπινες, τις μη ανθρώπινες και τις περισσότερο από ανθρώπινες σχέσεις μέσω διαφορετικών κλιμάκων και οικολογιών, ενδιάμεσα των ανθρώπων, των cyborg, των ζώων, των φυτών, των μικροβίων και των ιών, αν θέλουμε όχι μόνο να επιβιώσουμε αλλά να ζήσουμε με έναν διαφορετικό τρόπο. Η καταστροφή μπορεί να είναι μη αναστρέψιμη αλλά υπάρχει ακόμα χρόνος να ζήσουμε με το τραύμα αντιμετωπίζοντας την τεχνολογία και την εξέλιξη μας κριτικά, αναπτύσσοντας την συνύπαρξη και την βιωσιμότητα. Η σύγχρονη συνθήκη συνιστά μια αναγκαία μετάβαση από το ανθρώπινο στο μετα-ανθρώπινο τοποθετώντας το ανθρώπινο υποκείμενο σε μια διαφορετική θέση γνώσης, αντίληψης και σύζευξης με τα υπόλοιπα ένσαρκα και μή πλάσματα καθώς και τις διαφορετικές πολιτισμικές φύσεις της γης. * Σε σχέση με τον όρο ανθρωπό-κενος χρησιμοποιούμε την κατάληξη -κενός δηλαδή που δεν περιλαμβάνει υλικό ή πνευματικό περιεχόμενο αντί της κατάληξης -καινός που σημαίνει νέος ή καινούργιος. Η χρήση της κατάληξης αυτής αναφέρεται στην κριτική που έχει ασκηθεί πάνω στον όρο του ανθρωπόκενου από την φεμινιστική και μη θεωρία καθώς διατείνεται ότι αντιπροσωπεύει μια οικουμενική αλήθεια ενός συγκεκριμένου είδους (ανθρώπινου) ενώ αντίθετα είναι ιστορικά, υλικά, χωρικά, φυλετικά και οικονομικά τοποθετημένος. Διπλωματική εργασία που εκπονήθηκε στα πλαίσια λήψης πτυχίου της σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πολθτεχνείου Κρήτηςhttp://creativecommons.org/licenses/by/4.0/Πολυτεχνείο Κρήτης::Σχολή Αρχιτεκτόνων ΜηχανικώνOuzounis_Georgios_Dip_2020.pdfChania [Greece]Library of TUC2020-10-09application/pdf67.3 MBfree Ouzounis Georgios Ουζουνης Γεωργιος Kotsaki Amalia Κωτσακη Αμαλια Moutsopoulos Athanasios Μουτσοπουλος Αθανασιος Ouggrinis Konstantinos-Alketas Ουγγρινης Κωνσταντινος-Αλκετας Πολυτεχνείο Κρήτης Technical University of Crete Ενσωμάτωση Μεταανθρώπινο Μεταουμανισμός Οικολογία