Αναζήτηση

Πλοήγηση

• Κοινότητες
• Συγγραφείς
• Έτος
• Τίτλοι
• Θέματα

Ο Χώρος μου

• Είσοδος

Διαρρηγνύοντας το ανοίκειο: Ασυνέχειες του Εαυτού, Μετατοπίσεις του Χώρου

Kokoromyti Evangelia, Dimitropoulou Christina

Πλήρης Εγγραφή

---

Περίληψη

Η παρούσα εργασία, μέσα απο ψυχαναλυτικές, φιλοσοφικές, καλλιτεχνικές και χωρικές προσεγγίσεις, διαμορφώνει ένα εννοιολογικό πλαίσιο επανεξέτασης της υποκειμενικής ταυτότητας και της σχέσης της με τις δομές που τη συγκροτούν. Πιο συγκεκριμένα, επιχειρεί να χαρτογραφήσει τα όρια μεταξύ των εννοιών του Πραγματικού και της Πραγματικότητας (σύμφωνα με την θεωρία του Jacques Lacan), της εικόνας και του σώματος, του χώρου και της εξουσίας. Μέσα από αυτές τις εντάσεις, αναδεικνύονται ρωγμές που καθιστούν δυνατές μορφές ρήξης απέναντι σε κυρίαρχες δομές λόγου, αναπαράστασης και ελέγχου. Σε αυτό το πλαίσιο, η εργασία δομείται σε τρείς ενότητες. Η πρώτη ενότητα, διερευνά την έννοια του Πραγματικού, όπως αυτή διαμορφώνεται στη θεωρία του Lacan -ως τραυματική ετερότητα που διασπά τη συμβολική συνοχή του υποκειμένου- και αποτελεί θεωρητικό υπόβαθρο για την ανάπτυξη των επόμενων ενοτήτων. Ιδιαίτερη έμφαση αποδίδεται στον τρόπο με τον οποίο το Πραγματικό εγγράφεται στο σώμα και τη θνητότητα. Το σώμα εδώ, νοείται ως πεδίο ανοίκειας υλικότητας και έλλειψης, ενώ η θνητότητα, ως οριακή εμπειρία, ερμηνεύεται ως διαρκής υπενθύμιση ενός μη ενσωματομένου υπολείμματος. Στη δεύτερη ενότητα, αναλύεται η συμβολική κατασκευή της Πραγματικότητας στη νεωτερικότητα, εστιάζοντας στον ρόλο του Ιδεατού, τη διαμόρφωση της επιθυμίας και της κοινωνικής ταυτότητας, σύμφωνα με τον Lacan. Θέση, η οποία συμπληρώνεται απο την θεωρία των ομοιωμάτων και της υπερπραγματικότητας του Jean Baudrillard. Η αρχιτεκτονική εδώ μελετάται όχι απλώς ως λειτουργική κατασκευή, αλλά ως οπτικό καθεστώς ελέγχου και θεάματος. Ενώ μέσα από αναφορές στους Debord, για την κοινωνία του θεάματος και Foucault, για τη θεωρία του Πανοπτικού μηχανισμού, αναδεικνύεται ο τρόπος που χώρος λειτουργεί ως μηχανισμός κανονικοποίησης, πειθάρχησης και διαμόρφωσης του ατόμου και της υποκειμενικότητας. Τέλος, η τρίτη ενότητα εξετάζει την έννοια της παράβασης ως χειρονομία ανατροπής. Δομημένη διττά, μελετά αφενός το οριακό, αποκρουστικό, γκροτέσκο σώμα ως σημείο συμβολικής ρήξης —μέσα από τις θεωρίες των Kristeva, Lacan, Bataille και της φεμινιστικής σκέψης— και αφετέρου τον χώρο ως πεδίο σύγκρουσης με την δομημένη πραγματικότητα, μέσω ριζοσπαστικών αρχιτεκτονικών πρακτικών. Από το Merzbau έως τον Matta-Clark, από την αποδόμηση του Derrida έως την καταστασιακή κριτική του Debord, ο χώρος επαναπροσδιορίζεται ως εργαλείο ανατροπής και μετασχηματισμού, πέρα από τη λειτουργία και την αναπαράσταση. Η έρευνα, έτσι, συγκροτεί έναν στοχαστικό διάλογο, με στόχο να αποδομήσει την ψευδή συνοχή του υποκειμένου, του χώρου και της Πραγματικότητας διανοίγοντας τη δυνατότητα ύπαρξης, στο σημείο κατάρρευσης των κυρίαρχων δομών.

Διαθέσιμα αρχεία

Υπηρεσίες