Η παρούσα διπλωματική εργασία επικεντρώνεται στον επανασχεδιασμό ενός αστικού κενού στην περιοχή των Σεπολίων. Τα Σεπόλια, είναι μία από τις πρώτες συνοικίες της Αθήνας που δέχθηκαν μαζικά κύματα μεταναστών και από αγροτική περιοχή με ελαιώνες μετατράπηκαν σταδιακά σε ένα ιδιαίτερα πυκνό αστικό περιβάλλον, όπου οι υποδομές και οι ελεύθεροι δημόσιοι χώροι συρρικνώθηκαν σημαντικά. Σήμερα, ο χώρος μελέτης χρησιμοποιείται κυρίως για τη στάθμευση συρμών του μετρό, αποτελώντας ένα ανενεργό κενό στον ιστό της πόλης. Κεντρικό ρόλο στον σχεδιασμό έχουν οι υφιστάμενες σιδηροδρομικές γραμμές και το στέγαστρο που φιλοξενεί τους συρμούς, τα οποία διατηρούνται ως φορείς μνήμης. Η πρόταση στοχεύει στη δημιουργία ενός δημόσιου πάρκου σε συνδυασμό με μια στέγη πολιτιστικών χρήσεων. Οι δύο ενότητες δεν λειτουργούν ανταγωνιστικά· αντίθετα, αλληλοσυμπληρώνονται, δημιουργώντας ένα ενιαίο δίκτυο εμπειριών. Το πάρκο υποστηρίζει τη χαλάρωση και την επαφή με το φυσικό στοιχείο, ενώ η στέγη πολιτισμού προσδίδει έναν σταθερό άξονα αναφοράς που ενδυναμώνει την κοινωνική και συλλογική ταυτότητα της περιοχής. Αποτελούν σύμβολο ενότητας και υπενθυμίζουν τη στενή σχέση της περιοχής με τη μετανάστευση. Οι διαδρομές του πάρκου ακολουθούν τις χαράξεις των γραμμών, οδηγώντας σε μια σειρά από «στάσεις» πρασίνου, ξεκούρασης και κοινωνικής δραστηριότητας.