Η έρευνα εξετάζει τη σημασία της βιομηχανικής κληρονομιάς και τις δυνατότητες επανάχρησης των βιομηχανικών κελυφών, με έμφαση στον άξονα της οδού Πειραιώς. Στο πρώτο κεφάλαιο παρουσιάζεται το θεωρητικό πλαίσιο της βιομηχανικής αρχαιολογίας και κληρονομιάς, η ανάγκη επανάχρησης των ανενεργών εργοστασιακών κτιρίων και τα κριτήρια επιλογής νέων χρήσεων, που οφείλουν να συνδυάζουν τον σεβασμό της ιστορικής αξίας με τη βιώσιμη ένταξή τους στον αστικό ιστό. Το δεύτερο κεφάλαιο αναλύει τη βιομηχανική εξέλιξη στην Ελλάδα από τον 19ο έως τον 20ό αιώνα, την κρίση της βιομηχανίας μετά τη δεκαετία του 1970 και την εμφάνιση ενδιαφέροντος για τη διατήρηση της βιομηχανικής κληρονομιάς. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στις πρώτες προσπάθειες διάσωσης και επανάχρησης εγκαταλελειμμένων βιομηχανικών μονάδων, όπως το Γκάζι στην Αθήνα και το Τεχνολογικό Πάρκο Λαυρίου. Στο τρίτο κεφάλαιο εξετάζεται η περίπτωση της οδού Πειραιώς. Αρχικά παρουσιάζεται η ιστορική της εξέλιξη από την αρχαιότητα έως τον 20ό αιώνα, στη συνέχεια αναλύεται το θεσμικό και κανονιστικό πλαίσιο που τη διέπει και τέλος καταγράφονται παραδείγματα επανάχρησης και εγκατάλειψης, τα οποία αναδεικνύουν τόσο τις δυνατότητες όσο και τις αντιφάσεις της σύγχρονης επανάχρησης βιομηχανικών κελυφών. Συνολικά, η εργασία δείχνει πως η βιομηχανική κληρονομιά μπορεί να αποτελέσει μοχλό πολιτιστικής, κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης, υπό την προϋπόθεση ότι η επανάχρηση εντάσσεται σε μια στρατηγική που σέβεται την ιστορική μνήμη και προάγει τη βιώσιμη αστική αναγέννηση.