Αναζήτηση

Πλοήγηση

• Κοινότητες
• Συγγραφείς
• Έτος
• Τίτλοι
• Θέματα

Ο Χώρος μου

• Είσοδος

Ιδιωτικές οριο-θετήσεις, από την αντίθεση στην τοπολογία

Karadimitriou Ioanna, Leventopoulou Ioulia

Πλήρης Εγγραφή

---

Περίληψη

Η ερευνητική εργασία επιχειρεί να αναδείξει το ζήτημα των ορίων στην συσχέτιση δημόσιου – ιδιωτικού, με έμφαση στην κατοικία, ως το χωρικό αποτύπωμα της ιδιωτικής και υποκειμενικής οριο-θέτησης. Η εγκαθίδρυση της ιδιωτικότητας από τον 19ο αιώνα και μετά, συνοδεύτηκε από μία δυναμική στροφή στην εσωτερικότητα, γεγονός που οδήγησε τους στοχαστές της νεωτερικότητας να επανα-προβάλλουν την σημασία της δημόσιας, συλλογικής ζωής, έναντι της ιδιωτικής. Μολαταύτα, στον απόηχο της σύγχρονης πολυπλοκότητας, τα όρια μεταξύ των δύο εννοιών και ακόμα περισσότερο η χωρική τους υπόσταση, αναθεωρούνται και επαναδιατυπώνονται. Η πανταχού παρουσία της δημόσιας, πλέον, σφαίρας υπερβαίνει τους χωρικούς και πολωτικούς περιορισμούς. Επακόλουθα, παρεισφρέει στην ιδιωτική σφαίρα, ωθώντας την έτσι, να επιτελεί και να αναδιευθετεί συνεχώς τα όρια της. Σε μία τοπολογική ερμηνεία, δημόσιο και ιδιωτικό αλληλο-νοηματοδοτούνται συνεχώς μέσω αμοιβαίων μεταγραφών. Εξετάζοντας, λοιπόν, κανείς την κατοικία ως το προπύργιο της ιδιωτικής σφαίρας, παρατηρεί ότι τόσο η χωρική της οργάνωση όσο και η αναπαραγωγή των σχέσεων στο εσωτερικό της εμφάνιζαν ανέκαθεν πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις, οι οποίες, ενώ επιδρούσαν καθοριστικά στα όριά της, παρέμειναν σε μεγάλο βαθμό αόρατες. Η πυρηνική οικογένεια και ειδικότερα η γυναίκα χρησιμοποιήθηκαν ως ρυθμιστικά εργαλεία έμμεσου κοινωνικού ελέγχου. Με παρόμοιο τρόπο, η τεχνολογία νομιμοποίησε την δημόσια παρεμβολή και επέμβαση στις ιδιωτικές υποθέσεις, διαβρώνοντας ακόμα περισσότερο σήμερα, τα διαπερατά όρια της κατοικίας. Φαίνεται, λοιπόν, ότι το δημόσιο με διάφορες εκφάνσεις πάντα ενυπήρχε στο εσωτερικό της κατοικίας υποστασιοποιώντας διαφορετικά την ιδιωτικότητα σε κάθε εποχή και κοινωνική κατάσταση. Στην σημερινή συνθήκη, σε ένα πλαίσιο γενικευμένης σύγχυσης των ορίων, η τοποθέτηση της κατοικίας σε αυτό το μεταίχμιο δημόσιου – ιδιωτικού και ο ρόλος της ως ρυθμιστή των συνδιαλλαγών τους κλονίζονται. Όσο τα όρια εξαϋλώνονται τόσο μοιάζει αναπόφευκτη η επαναδιαπραγμάτευση της σχέσης μας με το ίδιο το σπίτι, πολύ πριν αυτό γίνει πεδίο κοινωνικών αντανακλάσεων. Η κατοικία αντιμετωπίζεται πλέον, όχι ως το υλικό υπόβαθρο που απορροφά το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι αλλά ως το πρωταρχικά φαντασιωτικό κατασκεύασμα που διαμορφώνει την επιθυμία, τις σχέσεις με τον εαυτό και τον Άλλο και άρα διαπλάθει την υποκειμενικότητα πριν τον εγκοινωνισμό της.

Διαθέσιμα αρχεία

Υπηρεσίες