Αναζήτηση

Πλοήγηση

• Κοινότητες
• Συγγραφείς
• Έτος
• Τίτλοι
• Θέματα

Ο Χώρος μου

• Είσοδος

Υπέρηχοι Λυγμοί

Tokatlidis Charalampos

Πλήρης Εγγραφή

---

Περίληψη

Η παρούσα θεματική ομαδική εικαστική έκθεση εξερευνά συσχετισμούς μεταξύ της συμπτωματολογίας της μανιακής κατάθλιψης και του σύγχρονου καπιταλισμού, από την οπτική του ψυχισμού του υποκειμένου που ζει εντός τους. Αποτελεί τη διπλωματική εργασία του επιμελητή για τη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πολυτεχνείου Κρήτης και την απόπειρά του να συνδέσει την αποξενωτική εμπειρία της ασθένειας με την κοινωνική πραγματικότητα ώστε να απελευθερωθεί από αυτήν διά της κατανόησής της.Εάν η παραγωγή και η κατανάλωση είναι λιβιδινικές, τότε πώς μπορεί το όποιο κοινωνικό συμβόλαιο να μην καλλιεργεί μία ανάλογη ψυχική οικονομία; Όταν γνωρίζουμε πως οι περιβαλλοντικές, γεωπολιτικές, υγειονομικές και νομισματικές κρίσεις εκφράζονται τελικά ως οικονομικές και οδηγούν σε πολλαπλασιασμό του πληθυσμού με ψυχικές διαταραχές, γιατί να μην αναγνωρίσουμε τις τελευταίες ως κρίσεις ανταλλαγής; Κρίσεις, δηλαδή, κατά τις οποίες η πληροφορία δεν μπορεί να μεταβολιστεί προς όφελος της διαμόρφωσης συγκροτημένων, υγειών εαυτών, για να αποδοθεί τελικά νέα, αποδεκτή πληροφορία που θα διασφαλίσει μία -μακροσκοπικά- αρμονική ανακύκληση των ενορμήσεων.Επιπλέον, σήμερα, οι κρίσεις και τα ατυχήματα είναι ο κυρίαρχος μοχλός πολιτικής αφύπνισης. Μέσω αυτών αποκαλύπτονται οι σχέσεις εξουσίας, οι δυναμικές και τα τεχνολογικά όρια για τις υπερδομές που παρέχουν αυτόματα ό,τι αξιωνόμαστε εντός του δυτικού πολιτισμού καταναλωτικά. Ωστόσο ο ίδιος αυτοματισμός, και η εξειδίκευση που απαιτεί, εδραιώνει ανυπέρβλητα όρια στην συλλογική κατανόηση των μηχανισμών παραγωγής και μία υποτακτική σχέση με αυτούς, η πολιτική σημασία των οποίων είναι καίρια. Μπορούμε να τεκμηριώσουμε ότι δεν έχουμε εσωτερικεύσει αύτη τη συνθήκη; Και τί καταλήγουμε να γινόμαστε για να καταφέρουμε να ανταλλαχθούμε ξανά; Ο καπιταλισμός λειτουργεί ως αυτοσκοπός: πέρα από το αν η μορφή των τεχνοκρατικών καπιταλιστικών δημοκρατιών οδηγεί στην παθογένεια, ωφελείται από την ταυτότητα και τα λογικά εργαλεία που θα συστήσουμε για να ‘ιαθούμε’; Πια, το ερώτημα της πολιτικής ισχύος του υποκειμένου δεν είναι αυτονόητα τροπικό.Η υπαρξιακή εμπειρία εντός της σύγχρονης ιλιγγιώδους επιτάχυνσης και των αλλεπάλληλων ‘μηχανικών’ αστοχιών που συναντάει, δημιουργεί κατά γενική ομολογία μία απόγνωση, μία ανησυχία, μία εγκλωβισμό, μία έκσταση, μία αναλγησία, μία άγχος, μία απογοήτευση, μία αισιοδοξία, μία κατάθλιψη - μία μανία. Είναι τελικά η κοινωνική μας πραγματικότητα λιγότερο βάρβαρη και επιθετική από τις επιδημικές ψυχικές διαταραχές που αντιμετωπίζουμε κλινικά; Σε αυτή την έκθεση, το βίωμα του φάσματος της μανιακής κατάθλιψης γίνεται αφορμή για μια επιμέλεια που αναγνωρίζει καλπάζοντες επαγωγικούς συλλογισμούς, αυτοκτονικούς ιδεασμούς, τον κατακερματισμό της υπαρξιακής συγκρότησης και εξαρτησιογόνες απολαύσεις της δυσφορίας σε καλλιτεχνικές πρακτικές δημιουργών που ερευνούν το σήμερα. Ο χώρος του ESTO Association, με το κεντρικό του υποστύλωμα, τα περιμετρικά του όρια -διάφανα και τυφλά- και τα επιμέρους κινητά και ακίνητα στοιχεία του, εγγράφει, σε συνομιλία με τα έργα, την χωρική απόδοση του δοκιμιακού αφηγήματος. Δεν πρόκειται για μια έκθεση ‘ψυχικά ασθενών’ και προασπίζεται μία ορατότητα των αισθητικών της σκέψης.

Διαθέσιμα αρχεία

Υπηρεσίες