Η παρούσα διπλωματική εργασία αφορά το φαινόμενο της μοναξιάς στο αστικό τοπίο. Με εργαλείο την αρχιτεκτονική, διερευνούνται οι τρόποι παρέμβασης εντός του αστικού χώρου, που εν δυνάμει μπορούν να αποτελέσουν ανάχωμα στη μοναξιά και τη κοινωνική απομόνωση. Μέσω μιας σειράς σημειακών παρεμβάσεων σε αστικά κενά στη συνοικία της Αγίας Τριάδας Ηρακλείου Κρήτης, έρχονται σε επαφή η τρίτη με τη πρώτη ηλικία και δημιουργείται το χωρικό αποτύπωμα της επαφής αυτής. Η πρόταση περιλαμβάνει τρεις επεμβάσεις, δύο σε υπαίθριους χώρους και μια σε υφιστάμενο κέλυφος πρώην βιομηχανικού κτηρίου. Επιλέγονται τέσσερις παραδοσιακές δραστηριότητες μεταξύ των ομάδων αναφοράς, όπως η αφήγηση παραμυθιών, ο πηλός/ζωγραφική, οι αγροτικές καλλιέργειες και η μαγειρική. Οι τελευταίες μεταφράζονται σε χώρους που απευθύνονται στην ευρύτερη γειτονιά και κοινότητα και είναι οι εξής: storytelling, χώρος πηλού, ζωγραφικής και προβολών, κοινοτικός κήπος και κοινωνική κουζίνα. Έτσι, δημιουργώντας ένα δίκτυο συλλογικότητας και αλληλεγγύης, η γειτονιά αυτενεργεί και «απομονώνει» το συναίσθημα της μοναξιάς.