Στο κείμενο αυτό προσδιορίζεται συνοπτικά από φιλοσοφική σκοπιά η αλληλεπίδραση φύσης και κοινωνίας, και η ιστορικά αναπτυσσόμενη αλληλεπίδραση της πρώτης με τη δεύτερη. Αναδεικνύεται η οικονομική διάσταση της φύσης, η λειτουργία των φυσικών πόρων, το πρόβλημα της σπανιότητας των φυσικών πόρων στη διαδικασία της παραγωγής και η αντιφατικότητα της αξιοποίησης της επιστημονικής και τεχνολογικής προόδου επί κεφαλαιοκρατίας. Ιδιαίτερη έμφαση δίδεται στη δομική κρίση του κεφαλαιοκρατικού συστήματος και στην αναγκαιότητα αλλαγής τεχνολογικού υποδείγματος για τη διέξοδο από την κρίση, μέσω της κλιμάκωσης της διαδικασίας επανεξοπλισμού-επαναπροσανατολισμού της παραγωγής. Τέλος, γίνεται αναφορά στην οικονομική, πολιτική και ιδεολογική σημασία του πλαισίου της «πράσινης ανάπτυξης», υπό το πρίσμα της επιτακτικής ανάγκης για την αναζωογόνηση της κεφαλαιακής συσσώρευσης τεχνολογικής αναδιάρθρωσης.