Πλησιάζοντας στο πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα, η επιστημονική κοινότητα έρχεται αντιμέτωπη με σοβαρά ενεργειακά και περιβαλλοντικά προβλήματα. Η εκτεταμένη χρήση των ορυκτών πόρων για κάλυψη των ολοένα και αυξανόμενων ενεργειακών και υλικών μας αναγκών έχει οδηγήσει σε μείωση των ενεργειακών αποθεμάτων σε συνδυασμό με μια άνευ προηγουμένου περιβαλλοντική υποβάθμιση. Οι επικείμενες συνέπειες, οδηγούν την ανθρωπότητα στην αναζήτηση νέων μεθόδων για να καλύψει τις ενεργειακές και υλικές της ανάγκες προς την κατεύθυνση της αειφόρου ανάπτυξης. Στην αναζήτηση αυτή, νέες τεχνολογίες παραγωγής ενέργειας κάνουν την εμφάνιση τους, βασιζόμενες κυρίως σε ανανεώσιμες μορφές ενέργειας καθώς και σε τεχνολογίες δέσμευσης και χρήσης του διοξειδίου του άνθρακα (CO2). Ειδικότερα, η δέσμευση και μετέπειτα χρήση του διοξειδίου του άνθρακα, του αερίου με τη μεγαλύτερη συνεισφορά στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, στοχεύει στην παραγωγή χρήσιμων χημικών προϊόντων, συνεισφέροντας παράλληλα στην προστασία του περιβάλλοντος, κλείνοντας τον ‘κύκλο του άνθρακα’. Στην παρούσα διπλωματική εργασία, εξετάζονται οι διαφορετικές τεχνολογίες δέσμευσης και χρήσης διοξειδίου του άνθρακα ενώ δίνεται έμφαση στη χρήση του διοξειδίου του άνθρακα ως πρώτη ύλη για παραγωγή ολεφινών μέσω της μεθόδου της καταλυτικής υδρογόνωσης. Αναλύονται οι βασικές αρχές των αντιδράσεων/διεργασιών καταλυτικής υδρογόνωσης, ενώ παρουσιάζεται και η ανάλυση κύκλου ζωής του άνθρακα ως πρώτη ύλη της διεργασίας. Επίσης, παρουσιάζεται συγκριτική αξιολόγηση των καταλυτικών συστημάτων που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή ολεφινών. Εξάγονται σημαντικά συμπεράσματα αναφορικά με τη σημασία της σύστασης του καταλύτη και των συνθηκών της αντίδρασης, προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης αποτελεσματικών καταλυτών.