Αρχικά, το σύστημα διανοητικής ιδιοκτησίας λέγεται ότι είναι «ανθρωπιστικό» (ανθρωποκεντρικό), σχεδιάστηκε τόσο προς το συμφέρον των εφευρετών όσο και των εφευρέσεων προκειμένου να τους παρέχει επαρκή προστασία και τελικά να ενθαρρύνει την καινοτομία. Η εμφάνιση της τεχνητής νοημοσύνης σήμερα τείνει να εγείρει πολλά ερωτήματα που αφορούν, μεταξύ άλλων, το ρυθμιστικό της πλαίσιο. Πράγματι, ακόμα και με μερικώς αυτόνομη δράση δημιουργώντας ένα προϊόν, τίθεται το ζήτημα των συναφών δικαιωμάτων διανοητικής ιδιοκτησίας. Το νομικό πλαίσιο σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο προσπαθεί να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση και είναι ίσως ανεπαρκές για την κατανόηση των δημιουργιών που χρησιμοποιούν τεχνητή νοημοσύνη, μια κατάσταση που είναι μάλλον προβληματική αφού τα διακυβεύματα που αντιπροσωπεύει η τεχνητή νοημοσύνη είναι πολύ σημαντικά. Προκύπτουν πολλοί προβληματισμοί: είναι απαραίτητη η θέσπιση ειδικού νομικού καθεστώτος για την προστασία αυτών των δημιουργημάτων ή αρκεί το υπάρχον; Το κύριο εμπόδιο φαίνεται να είναι η έλλειψη σαφήνειας σχετικά με την ακριβή ανθρώπινη συμβολή. Πράγματι, η δυσκολία έγκειται στο γεγονός της σύνδεσης δημιουργιών που βασίζονται σε τεχνητή νοημοσύνη, που δεν εποπτεύονται άμεσα από τον άνθρωπο. Όταν η τεχνητή νοημοσύνη χρησιμοποιείται ως απλό εργαλείο για τη διερεύνηση μιας συγκεκριμένης ερώτησης, αυτό δεν δημιουργεί κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα για την προστασία τέτοιων δημιουργιών, επειδή μπορούν να αναγνωριστούν ως αποτέλεσμα και να επωφεληθούν από τη συνήθη προστασία διανοητικής ιδιοκτησίας. Ωστόσο, στην περίπτωση που μια δημιουργία έχει προκύψει από τη χρήση ενός συστήματος τεχνητής νοημοσύνης ανεξάρτητα από την αρχική ανθρώπινη συμβολή, έστω και απροσδόκητα και τυχαία, ο προσδιορισμός και η απονομή των κατάλληλων δικαιωμάτων καθίσταται πιο περίπλοκη.